Ποιον όμως, θα βάλουμε στο κέντρο; Ποιανού λοιπόν, την ιστορία θέλουμε να αφηγηθούμε; Ένος παιδιού που κάνει φασαρία στο εστιατόριο και η μαμά του το παρατηρεί, ενός γέρου στο νοσοκομείο, ενός καθηγητή μας από το σχολείο που δε γνωρίζαμε τίποτε για τη προσωπική ζωή του; Ποιος μας ενδιαφέρει πραγματικά, ώστε να τον κάνουμε χαρακτήρα; Ποιος μας εξυπηρετεί σε αυτό που θέλουμε να πούμε;
Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα. Αυτοί με τους οποίους μπορούμε να ξεκινήσουμε είναι αυτοί που ξέρουμε καλύτερα. Δηλαδή, εμείς και η οικογένεια μας. Ξεκινάμε από κάτι πολύ οικείο και σιγά-σιγά το διευρύνουμε. Από την οικογένεια, στα πρόσωπα της κοινότητας που ανήκουμε, του σχολείου, της εργασίας, της πόλης, της χώρας. Όταν πια έχουμε αυξηθεί σε ικανότητα μπορούμε να φτάσουμε στην αφήγηση που περικλείει όλο τον πολιτισμό μας. Καλό όμως είναι, να ξεκινάμε από κάτι που ήδη γνωρίζουμε αρκετά από την εμπειρία μας. Αυτό μπορεί να είναι η μητέρα μας, η αδερφή μας, ο αδερφός. Και φυσικά τους ανασυνθέτουμε. Μπορεί να είναι η μητέρα μας τριάντα χρόνια πριν, ο αδερφός δέκα χρόνια μετά. Κατ' αυτό τον τρόπο υπάρχουν μεν, αλλά και τους αναδημιουργούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου