Πολλοί όταν κάθονται να γράψουν λένε ότι δε τους έρχεται τίποτε. Υπάρχουν δύο θέματα: το πρώτο είναι ο τρόμος της λεύκης σελίδας, το writer's block. Το άλλο είναι η έμπνευση, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Στη πραγματικότητα τίποτε απ' αυτά δεν υπάρχει. Ναι, τόσο απλά. Είναι σα να λέμε ότι δε μπορούμε να φτιάξουμε ζυμάρι ενώ έχουμε αλεύρι πάντα στο σπίτι. Δηλαδή είναι θέμα απόφασης και στρωσίματος. Κάτι θα φτιαχτεί αφού η πρώτη ύλη είναι πάντα εύκαιρη. Μπορεί να μη μας ικανοποιησει τη πρώτη φορά, στη πρώτη του εκδοχή, στο ξεκίνημα, να μας φανεί ανούσιο, ρηχό, άνευ βάθους νοήματος, προοπτικής κλπ. Δεν έχει τόση σημασία. Το σημαντικό είναι ότι πάντοτε μπορούμε να γράψουμε. Δε φαντάζεστε πόσα κομψοτεχνήματα λόγου μπορεί να ξεκίνησαν ανέμπνευστα, αλλά πήραν το χρόνο τους σα προζύμι και άρχισαν να αναπτύσσονται δεξιοτεχνικά από τον δημιουργό τους. Ε, ναι, αγαπητοί μου, το writer's block δεν υπάρχει. Αυτά είναι δικαιολογίες περισσότερο για τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν δε στρωνόμαστε να γράψουμε. Οτιδήποτε, μια πρόταση, μια παράγραφο. Καλή, κακή, μέτρια. Δεν έχει σημασία. Από κει θα ξεπηδήσουν σιγά σιγά όλα. Θα το πάρουμε αλλιώς. Όλα θα βρουν τη θέση τους. Με επιμονή. Θα πατήσουμε delete άπειρες φορές και θα το ξαναπιάσουμε. Θα κρατήσουμε μια λέξη, ένα όνομα, μια φράση, ώσπου το προζυμένιο μας μπαλάκι μετά από κόπο θα αχνίσει ζεστό-ζεστό μπροστά στα μάτια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου