Ένα κοριτσάκι του δημοτικού στη β΄τάξη, έχει μάθει να γράφει και κρατάει παραμάσχαλα ένα μικρό πάκο από χαρτιά. Tα πάει, τα φέρνει, τσαλακωμένα στις άκριες, με μολύβι σημειωμένα με κείνα τα υδροκέφαλα γράμματα των πρώτων τάξεων του δημοτικού.
-Μαρία, τί είναι αυτά;
-Γράφω μυθιστόρημα
-Και τι θέμα έχει;
Δε λέει , ντρέπεται. Διστάζει. Κι αν τη κοροιδέψουν, αν δε τη πάρουν σοβαρά;
Την επόμενη φορά όμως, που θα τη ρωτήσουν, μάλλον θα απαντήσει για να αποδείξει ότι κάνει σοβαρή δουλεια.
Το γράψιμο είναι σοβαρό, αλλά δεν είναι δουλειά. Απαιτεί πολλή δουλειά χωρίς να αναγνωρίζεται ποτέ ως εργασία. Στη χώρα μας τουλάχιστον. Αν δηλώσεις ως επάγγελμα συγγραφέας, όλοι ξέρουν ότι είσαι εισοδηματίας και κάνεις το ψώνιο ή το μεράκι σου, στη καλύτερη. Δεν είναι δουλειά και ας ζητάει από σένα τα πάντα, όπως κάθε τίμια τέχνη. Είναι μικρόβιο. Και κείνη τη πρόσβαλε τη χρονιά της β΄δημοτικού. Μάλλον. 1983; Μάλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου