Σαν το μπέηζμπωλ

 Η δημιουργική γραφή στην Ελλάδα είναι πρόσφατη ενασχόληση. Έχουμε πολλά ψωμιά ακόμη για να φτάσουμε την Αμερική και την Αγγλία σ' αυτό το χόμπυ. Είναι λίγο σα να ξεκινάμε μπέηζμπωλ ή κρίκετ, αλλά στο λίγο πιο εύκολο. Πιο εύκολο καθαρά λόγω της λογοτεχνικής μας παράδοσης. Και εξαιτίας της παιδείας μας, η οποία με όλα τα στραβά της μας έχει φέρει σε επαφή με τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των αρχαίων συγγραφέων, άσχετα από το πως αντιμετωπίζονται τα κείμενα.

 Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η γλωσσα μας. Είναι αυτή που δε θα την κάνει ποτέ ισχυρά ανταγωνιστική τη δημιουργική μας γραφή και τη λογοτεχνία μας. Οι φυσικοί χρήστες της ελληνικής είναι ολιγάριθμοι. Η μετάφραση σηκώνει το μεγάλο βάρος της αναγνώρισης, για όποιον όμως έχει ήδη διανύσει την απόσταση από την ανυπαρξία στην πετυχημένη έκδοση. Αυτή η γλώσσα εντούτοις, είναι και το εργαλείο που έχουμε σαν όπλο μυστικό στα χέρια μας να καταυγάζει. Πρόσφατα συζητώντας με τον Στρατή, έναν από τους δασκάλους μου στη γραφή, με διαβεβαίωνε πως η ελληνική είναι η καλύτερη γλώσσα για να γράφει κανείς. Το υποτευόμουνα, αλλά όταν το λέει και κάποιος που είναι αναγνωρισμένος συγγραφέας σε Ελλάδα και Αμερική, είναι κάπως πιο εχέγγυο, ας πούμε. 

 Η ευχή λοιπόν είναι, να ανθίσει με τα γράμματα μας μάζί και η δημιουργική γραφή. Και να μας δώσει ό,τι πιο ωραίο. Δοκιμές, πειραματισμούς, προβληματισμούς, υλικό, πολύ υλικό για σκέψη και ακόμη πιο πολύ για γράψιμο. Γράψιμο και σβήσιμο και ξαναγράψιμο. Και ίσως, ποιος ξέρει, ίσως χτυπήσουμε εμείς τη μπάλα πιο μακριά.