"Μέγας ἐγεννήθη ποιητής"

 Κανείς δε γεννιέται συγγραφέας. Γεννιέται ακροατής. Ακούει τη πρώτη ιστορία πριν συμπληρώσει το δεύτερο έτος της ζωής του. Ακούει κι ας μη καταλαβαίνει πλήρως. Η αφήγηση τέρπει τόσο τα αυτάκια του και κάτι μεσ' το κεφάλι, που ζητάει να επαναληφθεί. Κι ας είναι η ίδια ιστορια. Θα ξεχωρίσει έτσι κι αλλιώς κάποια που θα τη ζητάει συνέχεια. Και μετά από το αναγνωστικό του δημοτικού ως τα πρώτα βιβλία για παιδιά, ξεκινά δειλά να γίνει αναγνώστης. Περνάει δηλαδή σιγά σιγά από τις αισθήσεις στην εγκεφαλική επεξεργασία του λόγου. Έτσι μεγαλώνει μέσα του η έννοια της "ιστορίας". Μέχρι τη ενηλικίωση έχει στη διάθεση του καμιά δεκαριά τουλάχιστον ιστορίες να αφηγηθεί. Αληθινές, φανταστικές, από ταινίες, από κάποιον που τις άκουσε ή από κάποιους που τις κατέγραψαν και τις διέσωσαν μέχρι τώρα. 

 Όταν πια αποκτήσει πληρότητα σωματική και ψυχοπνευματική και ένα ικανό πλήθος εμπειριών, ξέρει πλέον, αν θα κάνει το πέρασμα από αναγνώστης σε δημιουργός. Δε του έρχεται ξαφνικά εκεί που κάθεται. Ήδη από την εφηβεία το αισθάνεται, αλλά δεν έχει ακόμη τη μέθοδο και την εμπειρία να το καταφέρει. Κανά ποίημα ίσως με εφηβική ορμή και καλλιτεχνική διάθεση, με τον ρομαντισμό που διακρίνει την ηλικία ή με αφορμή τη πρώτη ερωτική απόπειρα. Καμιά φορά, σ' αυτή τη φάση, μπορεί να παραχθούν "διαμαντάκια". Λείπουν βεβαια πολλά στοιχεία τα οποία καθορίζουν έναν δημιουργό. Μέχρι τα εικοσιπέντε πάντως, όλοι ξέρουν αν θα γίνουν συγγραφείς ή όχι. Μπορεί να μη ξέρουν αν θα γίνουν λογοτέχνες, ούτε αν θα αναγνωριστούν ούτε πόσο θα διαβαστούν. Ξέρουν όμως ότι αργά ή γρήγορα θα στείλουν το πόνημα τους σε κάποιον εκδότη ή και σε πολλούς εκδότες, μέχρι την ώρα που κάποιο βιβλιοπωλείο θα αποκτήσει στα ράφια του το εξώφυλλο με το όνομα τους. Καλό, κακό; Θα κριθεί έτσι κι αλλιώς από τους άλλους, από τον χρόνο, από την "ιστορία".